Daar zit ik dan. Eindelijk. Op het randje van ‘de arena’ in het bos van de Amsterdamse Waterleidingduinen, de bronstsensatie van de damherten te aanschouwen … en te fotograferen

Ik zeg “eindelijk”, want het afgelopen jaar zat ik helaas in een fotografie ’dipje’. De grote vlam van inspiratie was gewoon niet aan het branden. Ik denk dat iedereen die fotografeert hiermee te maken heeft. Moeite om de inspiratie te vinden op een regelmatige basis. In de maand november, tijdens de bronst is de waakvlam gelukkig weer aangegaan en nu, aan het eind van het jaar, is de grote vlam weer volop aan het branden en heb ik weer plezier in het erop uitgaan met de camera. De bezoeken in de duinen waren succesvol en mijn website heb ik eindelijk kunnen updaten met ‘recente foto’s’

Ondanks het ontwaken van de vlam der inspiratie heb ik besloten om mijzelf niet teveel onder druk te zetten om blogs te schrijven. Mijn ambitie om elke maand een blog te schrijven kan ik gewoonweg niet waarmaken, dus dit zal ik dan ook niet proberen te doen. Natuurlijk zal ik jullie op de hoogte houden als ik weer een fotografisch avontuur heb meegemaakt in de natuur.

Verder heb ik een paar heugelijke feiten te melden: dit jaar heb ik namelijk voor het eerst fatsoenlijk een ‘vlaggend’ en ‘burlend’ damhert gefotografeerd Het vlaggen van een damhert is een ritueel waarbij de mannen hun geur aan een boom of tak afzetten, en het burlen is een diep brullend geluid vanuit de keel waarmee ze indruk proberen te maken op de vrouwtjes en de andere mannetjes damherten.

Hoppa, die zijn binnen.

Twee jaar geleden heb ik voor het eerst de hertenbronst meegemaakt en stond ik regelmatig paraat om het spektakel vast te leggen. Zowel de edelhertenbronst op de Veluwe als de damhertenbronst in de AWD heb ik mogen aanschouwen en ik heb veel gezien … maar weinig vastgelegd met de camera. Wel weer drie blogs gepubliceerd (klik hier, hier en hier) om aan te tonen hoe cool en imposant het was (en nog steeds is trouwens), maar ik had ook aangegeven dat er bij het fotograferen van dit spektakel meer bij komt kijken dan alleen maar kijken en klikken. Het vlaggen, vegen, burlen, vechten en dekken zijn bijvoorbeeld de termen die ik noemde dat ik nog niet goed heb kunnen fotograferen. Het vlaggen en burlen kan ik in ieder geval van de lijst afstrepen! Uiteraard blijf ik wel proberen om de foto’s te verbeteren. Van het vechten heb ik ook twee foto’s, maar die vind ik zelf onacceptabel om ‘fatsoenlijk’ te noemen 😉

Het waren ook meer zachte tikjes dan een echt gevecht. Een soort van ‘tik ‘m aan ouwe’, en weer door.  De twee macho’s op de laatste foto kwamen af en toe langs stormen en ik had een plekje uitgekozen met uitzicht op een mooi ‘doorkijkje’ … alleen tja, de natuur laat zich niet regisseren, dus het bleef bij een foto … zonder herten 😉

Tijdens het fotograferen in het bos ben ik erachter gekomen dat ik het veel mooier vind om de herten te fotograferen in het open veld met een mooie rustige omgeving, vergeleken met het fotograferen in een donker bos waarbij veel bomen in de weg staan of de foto veel te druk maken … Zie hieronder het verschil.

Dit jaar heb ik ook wat meer op de verschillende soorten geweien gelet. Het gewei van het damhert groeit namelijk als ze ouder worden en hangt sterk af van de erfelijke eigenschappen, leeftijd en conditie. Volwassen mannetjes hebben een imposant schoffelvormig gewei dat ongeveer 50 cm lang kan worden, maar de jongere hebben een spiesvormig gewei dat zich ontwikkelt met zijtakken voordat het handvormig wordt. Bij de wat oudere herten zag je duidelijk dat het gewei bot en versleten was. Dit gewei groeit niet meer aan met sterke puntige uiteindes.

Tegen verstoring van de hertenbronst zijn er gebieden in de duinen afgesloten zodat de dieren in het beschermd gebied rustig hun gang kunnen gaan. Wij mogen dus niet over het prikkeldraad en moeten dit ook respecteren. De herten daarentegen … die hoeven zich er niet aan te houden. En gelijk hebben ze.

En tja … hoe groter het gewei … hoe lastiger het is om door het hekwerk te manoeuvreren.

Maar de één is slimmer dan de ander, dus eroverheen springen kan natuurlijk ook

Ik heb niet alleen maar op de mannetjes damherten gelet. Tijdens het wandelen kwam ik namelijk dit damhertkalf tegen dat nog even energie opdeed bij moeders, terwijl de zoogtijd nu wel zo’n beetje over is. Altijd leuk zo’n moment. Hopelijk zitten er tijdens de activiteiten in het bos een paar goeie ‘toppers’ tussen, zodat de hindes na een draagtijd van 230 dagen in mei/juni/juli een kalf ter wereld brengen.

Verder heb ik veel gefotografeerd tijdens de vele wandelingen, dus ik zou zeggen, geniet ervan

Zo. Dat waren best veel foto’s. Teveel? Laat maar weten, ik hoor het graag.

Om af te sluiten met een cliffhanger … tijdens het fotograferen in de donkere herfstdagen ben ik er achter gekomen dat het tijd was om de Sigma telelens 150-500mm te vervangen door een lichtsterker exemplaar met een betere autofocus en beeldkwaliteit. Ondertussen het mooie alternatief – dat bekend staat om de uitstekende scherpte – aangeschaft en het is een beauty hoor Hierover later meer …